Z jednej wyprawy tyle wspomnień, że nie wiem od czego zacząć. Czy od magii, którą posiadają góry i która przyciąga nas do siebie, czy od tego, że ta wyprawa to wielkie osiągnięcie, czy może od tego, że była to ogromna i szczera radość z czasu przebytego wspólnie z ludźmi, którzy tak jak ja uśmiechają się, gdy tylko mają okazję.

"Góry, tu wszystko jest święte",
ale żeby dotrzeć do tej mojej "świątyni dumania" musiałam przejść ok. 160 km na własnych nogach.
Dlaczego pieszo? Bo takie było nasze założenie dojść z pod samego domu aż do pięknych bieszczadzkich połonin.

Mimo deszczu który padał prawie przez cały wrzesień udało się nam ;)